ஒரு பின் குறிப்பு

நாகூர் விவகாரம் பற்றிய பதிவைப் படித்தும் கருத்து தெரிவித்தும் கலந்து கொண்டவர்களுக்கு நன்றி. நான் எழுதிப் பதிவு செய்த எந்த இடுகைக்கும் வராத அளவுக்கு இந்தக் குறிப்பிட்ட இடுகைக்கு எனக்கு மின்னஞ்சல்கள் வந்து குவிந்தன. இரண்டு இமெயில்களையும் அனுப்பியவர்களுக்கு மிக்க நன்றி.

ஆயலாமா ஓயலாமா என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தவனுக்கு கருத்துக்களும் இமெயில்களும் தூபம் போட்டு விட்டன. ஆய்ந்தபின் ஓயலாமென்றிருக்கிறேன்.

    கே: இது உண்மையான கதையா, கதையான உண்மையா? (choice words, Murungai)

     ப: இது கதையான உண்மை. பெயர்களும் சம்பவங்களும் கொஞ்சம் கற்பனையும் கலந்து (okay Priya, i agree; lot of imagination) எழுதப்பட்ட கதை. 

ரகு:
    அந்த நாளில் கொஞ்சம் பிசகாக நடந்து கொண்டால் 'மூளைக் கோளாறு' அல்லது 'வசியம்' என்ற கணிப்புக்கு வந்து விடுவார்கள், என்னருமை முதிய தலைமுறையினர். ரகுவின் கதையும் அந்த வகை தான். ரகு, எங்கள் குடும்பத்தில், என் தலைமுறையின் 'கிறுக்கு' என்று பட்டம் கட்டப்பட்டவன். அவனைப் புரிந்து கொள்ளாமல், "அவன் ஒரு மாதிரி போயிட்டாண்டா" என்று அவனை முப்பத்தைந்து வருடங்களுக்கு முன்பே ஒதுக்கிவிட்டோம் என்பதை நினைக்கும் போது வருத்தமாக இருக்கிறது. 

அந்த நாகூர் விடுமுறைக்குப் பின் நான் சென்னை வந்து விட்டேன். ரகுவுடன் பிறகு ஒட்டவில்லை. அவ்வப்போது அவனைப் பற்றிய செய்திகள் காதில் விழும். ஒன்றிரண்டு முறை என் உறவுத் திருமணங்களில் பார்த்திருக்கிறேன். தனியாக உட்கார்ந்திருப்பான்.

ஷ்யாமி விவகாரம் முடிந்ததும் பெரியம்மா அவனை மசூதி, வைதீஸ்வரன் கோவில், வேளாங்கன்னி என்று ஒரு இடம் விடாமல் அழைத்துக் கொண்டு மந்திரித்ததாகச் சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறேன். பிறகு திருச்சி சென்று கல்லூரிப் படிப்பைத் தொடங்கிய ரகு, பி.எஸ்.சி முடிக்க ஐந்து வருடங்கள் எடுத்துக் கொண்டதாகக் கேள்வி. கல்லூரிப் படிப்பு முடிந்ததும் தன்னை விடப் பத்து வயது மூத்த விதவைப் பேராசிரியருடன் ஓடிவிட்டதாகப் பரப்பரப்பான தகவல். அதற்குப் பிறகு, சுவாமி சுக்லா த்ருஷ்டா என்று ஏதோ ஒரு பெயரில் ரகு காசியில் சன்னியாசியாகி விட்டதாகவும் தான் பார்த்ததாகவும் என்னுடைய மாமா சொல்ல, அதைச் சுற்றி சில நாட்கள் குடும்ப வாய்களின் நமநம. இடையில் அவன் நகசல்பாரியாகிவிட்டான் என்று ஒரு செய்திச் சுற்று. 

எண்பதுகளின் தொடக்கத்தில் அவன் அம்மா இறந்ததும் சென்னைப் பக்கம் வந்திருந்தான். நாங்கள் பம்மலில் குடியிருந்தோம். மீனம்பாக்கத்தில் மறுநாள் அதிகாலை விமானம் பிடிக்க வந்திருப்பதாகச் சொல்லி, முதல் நாள் எங்கள் வீட்டில் தங்கினான். "பிளேன்ல போறதாச் சொல்றானேமா, இவனையா லாயக்கில்லைனு சொன்னோம்?" என்றேன், என் அம்மாவிடம் ரகசியமாக. உடன் இருந்த என் மாமா, "டேய், அதெல்லாம் புருடா. எதுக்கும் நீ அவன் கிட்டே போகாம தள்ளியே நில்லு" என்று எனக்கு அறிவுரை வழங்கினார்.

அதற்குப் பிறகு என் அம்மாவின் அறுபதாவது பிறந்த நாளின் போது தான் அவனைச் சந்தித்தேன். 

ஒரு சுற்று சுற்றி விட்டு மறுபடி ரகுவுக்கு வந்து ஆய்வை முடிக்கிறேன்.

ஷ்யாமி:
    ஷ்யாமி அழகாக இருப்பாள். (சிவப்பாக இருந்தால் தான் அழகு என்று அந்த நாளில் நினைத்திருந்தேன்). 

ஷ்யாமியைப் பற்றி எனக்கு அதிகம் தெரியாது. ரகுவுக்கு ஷ்யாமி மேலிருந்தது அபிமானமா காதலா என்பது அந்த நாளில் எனக்குப் புரியாவிட்டாலும், ஷ்யாமி ரகுவை உபயோகிக்கிறாள் என்று அப்போழுதே எனக்குச் சந்தேகம். ரகுவுடன் தான் பெரும்பாலான நேரத்தை அவள் செலவழித்தாள் என்றாலும், அவனில்லாத போது என்னுடன் பேசுவாள். நான் அவளை விடச் சிறியவன் என்பதில் அவளுக்கு ஒரு வினோத கௌரவம். என்னை விட உயர்ந்தவள் போல் நடந்து கொள்வாள். அவளைப் பற்றிய என் கணிப்பு, அவளுடன் நான் தனியாகப் பேசிய பழகிய ஒரு சில சந்தர்ப்பங்களில் உருவானது.

ஒரு முறை, "பெரியவனானதும் என்ன வேலை பார்க்கப் போறே?" என்றாள்.

"தெரியலை. சிஏ படிக்கலாம்னு நினைச்சிருக்கேன்" என்றேன்.

"சிஏ அரசாங்கத்தை ஏமாத்தி பணம் பண்ணுற வேலை. ஜெயிலுக்குத் தான் போவே" என்றாள்.

"உனக்கெப்படி தெரியும்? எங்க மாமா ஒருத்தர் சிஏ படிச்சுட்டு பெரிய பணக்காரரா இருக்கார்"

"பாத்தியா? என்ன சொன்னேன்? எங்கிருந்து பணம் வருதுனு நினைச்சே? சீக்கிரமே ஜெயிலுக்குப் போவார் பாரு"

சிஏ படிக்கும் ஆசையை அன்றைக்கு விட்டொழித்தேன் என்று நினைக்கிறேன். "ஆமாம், நீ என்ன பண்ணப் போறே?" என்றேன் வீம்புக்கு.

"நான் பெரிய மாடலா வரப் போறேன். சினிமாலே நடிக்கப் போறேன். சாய்ராபானு மாதிரி. படோசன் பாத்திருக்கியா?" என்றாள்.

"அப்படீன்னா?"

'க்யா கரூன் ஹாய்' என்று ஒரு பிடி பிடித்து விட்டு நிறுத்தினாள். "இந்தி சினிமாடா. நான் சாய்ராபானுவை விட அழகு" என்றாள்.

"அதெல்லாம் உங்கம்மா அப்பாவுக்குப் பிடிக்காது. நீ வேணா பாரு" என்றேன்.

"எங்கம்மா அப்பாவுக்கு பிடிக்காட்டா எனக்கென்ன வந்துது? பதினாறு வயசுல ஸ்கூல் முடிச்சதும் நான் வீட்டை விட்டு ஓடிடுவேன். எங்க தெருவில ஒரு சினிமா ப்ரொடியூசர் இருக்கார். நான் ரொம்ப அழகு, என்னை சினிமால நடிக்க வைக்கறதா சொல்லியிருக்கார் தெரியுமில்லே?"

எனக்கு பயமாக இருந்தது. "வீட்டை விட்டு ஓட உனக்கு பயமா இல்லே?" என்றேன்.

"வீட்டுல இருக்குறதுக்கு தான் பயம். என் அப்பா அம்மா சண்டையைப் பாத்துட்டு இருக்குறதுக்கு, ஓடறது எவ்வளவோ மேல். சரி, சரி, நீ இதை யார் கிட்டேயும் சொல்லாதே" என்றபடி ஓடிவிட்டாள்.

இன்னொரு நினைவு.

அவர்கள் நாகூர் வந்த முதல் நாளோ அல்லது குடுகுடுப்பை முதலில் வந்த நாளோ என்று நினைக்கிறேன். "பக்கத்து வீட்டில் கொடுத்து விட்டு வா" என்று சொல்லி என்னிடம் ஒரு தட்டு நிறைய இட்லி கொடுத்தனுப்பினார் பெரியம்மா. அனுமதி கேட்காமல் பக்கத்து வீட்டுள்ளே சென்றவன் சற்றே திடுக்கிட்டேன் என்று தான் சொல்ல வேண்டும். இட்லித் தட்டை சமையலறையில் வைத்து விட்டுத் திரும்பியவன், சாத்தியிருந்த அறையிலிருந்து வினோதமான குரல் கேட்கவே கதவை விலக்கித் தள்ளினேன். உள்ளே ஷ்யாமி தரையில் படுத்திருக்க, கோலப்பொடியினால் அவளைச் சுற்றி ஒரு வட்டம் வரைந்து கொண்டிருந்தார் அவளுடைய அம்மா. மந்திரம் போல் ஏதோ சொல்லிக் கொண்டே இரண்டு வரிகளுக்கொரு முறை கொஞ்சம் அரிசி எடுத்து, ஷ்யாமியின் நடுத்தலையில் அர்ச்சனை போல் எறிந்தார். என்னைப் பார்த்ததும் இருவரும் எழுந்தனர். ஷ்யாமியின் அம்மா கதவை அடைத்து விட்டு, "ஷ்யாமிக்கு த்ருஷ்டி சுத்திப் போடுறேன். அவ்வளவு தான். இதையெல்லாம் ஆம்பிளைங்க பாக்கக் கூடாது. நீ தெரியாம் உள்ளே வந்துட்டே. யார் கிட்டேயும் சொல்லாதே, உனக்குத் தான் பழி வரும்" என்றார். 

நான் ஏன் சொல்கிறேன்? I think Shyami had issues. No, her entire family had issues.

நான்:
    சென்னை வந்ததும் குரோம்பேட்டை பம்மல் வாழ்க்கையில் நடந்ததெல்லாம் மறந்துவிட்டது. புது உறவுகள் புது உற்சாகங்கள். சில இரவுகள் ஷ்யாமியின் கிணற்றடி விவரங்கள் வந்து பயமுறுத்தும். என் அம்மா சொற்படி கொஞ்சம் விபூதி தடவிக்கொண்டு மறக்க முயற்சிப்பேன். பின்னாளில் நிறைய புரிந்து கொண்டேன். நம்பிக்கையை ஒழித்த போது தான் நம்ப முடிந்தது - there's irony!

உளவியல் படித்த போது என் ஆசிரியரிடம் நடந்ததைப் பற்றி விவாதித்திருக்கிறேன். (ஷ்யாமி விவகாரத்தைப் போலவே இன்னொரு மாமி விவகாரமும் உண்டு. Real மாமி. அந்தக் கதை இப்போது வேண்டாமே?) அதற்குப் பிறகு ஒன்றிரண்டு முறை உளவியல் ஆலோசனைக்காகப் போன போதும் இந்த விவரங்களைப் பற்றி விவாதித்திருக்கிறேன். 

அந்த விவாதங்களில் நான் அறிந்தவை:

எங்களுக்கு ஏற்பட்டது illusion. Visual and Auditory hallucination. குடுகுடுப்பை தூவியதில் குரூர வகை nitrous oxide கலந்திருக்க வேண்டும். அதனால் வந்திருக்கக் கூடிய மயக்கத்தின் விளைவு தான் நாங்கள் பார்த்த கபாலத்தின் தோற்றமும் மறைவும். Retinaவின் blind spotல் விழுந்தெழுந்த சாதாரண மாயவித்தை. முழு விவரமும் சொல்லத் தெரியவில்லை, nevertheless, I believe it is a variation on the popular illusion/mainfestation/disappearance magic technique. கண்ணெதிரே வீனஸ் சிலையைத் தோன்ற வைத்தும் மறைத்தும் காட்டும் தந்திரம் போலத்தான் இதுவும். சென்னை நாட்களில் சந்தித்த சாம்பார் சாதத் தொப்பைக் குடுகுடுப்பை இல்லை நான் நாகூரில் சந்தித்த குடுகுடு. அவன் உடை அணிந்திருந்த விதமும், எங்களையும் மற்றவரையும் எடுத்தெறிந்துப் பேசிய விதமும், makes me want to believe that he descended from the 'thug' community abolished by the British when they took over. நிச்சயமாக வட நாட்டுக் குடுகுடுப்பை. He knew how to intimidate and was probably a base magician. 

இந்தப் படத்தைப் பாருங்கள். இதில் தீட்டப்பட்டிருப்பது பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் பின் வருடங்களில், கத்தரிக்காய் வாங்க சாதுவாகத் தெருவில் நடந்து போன நம் போன்றோருக்கு நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்த நிகழ்ச்சி.
குடுகுடுப்பை இப்படித் தான் தோற்றமளித்தான். (குடுகுடுப்பையை விவரிக்க ஒரு சித்திரம் தேடிய போது, 'Ancient Wisdom and Secret Sects' என்ற Time-Life புத்தகத்தில் நம்ம ஊர் காளி, குடுகுடுப்பை பற்றி எழுதப்பட்டிருப்பதை அறிந்து வியந்தேன்). 

நள்ளிரவில் ஊஞ்சல் பலகை மேல் ஷ்யாமி தோன்றி மறைந்ததைப் பற்றியும் ஒரு விளக்கம் வைத்திருக்கிறேன். Psychiatric symptomatology பற்றிப் படித்த போது parallel hallucination மற்றும் asynchronous and asyndetic somatic response பற்றி அறிந்து கொண்டேன். ஷ்யாமியை ஊஞ்சல் பலகை மேல் நானும் ரகுவும் பார்த்தது என்னவோ உண்மை தான் (the hallucination). ஆனால் எனக்கு ஏற்பட்ட hallucinationம் ரகுவுக்கு ஏற்பட்ட hallucination விவரமும் வேறு வேறு. உதாரணமாக, 'எனக்குப் பசிக்குது' என்று ஷ்யாமி சொன்னதாக நான் மட்டும் தான் நினைத்திருக்க வேண்டும். அதனால் தான் கீழே ஓடிச் சென்று பெரியம்மாவை அழைத்து வந்தேன். ரகுவும் நானும் ஷ்யாமியைப் பார்த்ததைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டோமே தவிர, அவள் எங்களுடன் என்ன பேசினாள் என்பதைப் பற்றி நாங்கள் பேசிக் கொள்ளவில்லை. அவள் சொன்னதை ரகுவும் கேட்டிருப்பான் என்று அன்றைக்குத் தோன்றியிருந்தாலும், அது சாத்தியமில்லை என்று பின்னாளில் புரிந்தது. என்னிடம் பேசுவதாக நினைத்ததற்கு நானும் அவனிடம் பேசுவதாக நினைத்ததற்கு ரகுவும் பதில் சொன்னோம். We both had the same trauma induced hallucination about Shyami, but we responded separately. அடிபட்டு ரத்தம் கசியக் கீழே விழுந்தவளைப் பார்த்ததன் விளைவும், அவசரமாக அந்த இடத்தை விட்டு அகற்றப்பட்டதன் விளைவும், ஒரு முடிவு கிடைக்காததாலும் எங்களுக்கு ஏற்பட்ட தனித்தனி மயக்கம். அவ்வளவு தான். (அப்படித் தான் நான் நம்புகிறேன்).

இரண்டாவது முறையாகக் கிணற்றடியில் நாங்கள் பார்த்த கபாலமும் முடியும் ரகுவின் வேலை என்று இப்போது நம்புகிறேன். He wanted attention. அதை விட்டால் எனக்கு வேறு விளக்கம் சொல்லத் தோன்றவில்லை. குடுகுடுப்பையின் நோக்கம் பயமுறுத்தல், திருட்டு. அதற்கு மேல் குடுகுடுப்பைக்கு இதில் பங்கில்லை என்று நினைக்கிறேன். ரகுவாகத் தான் இருக்க வேண்டும்.

ஷ்யாமிக்கு என்ன நடந்திருக்கும்?
    என் கணிப்பு: (100% hypothesis, 0% substantiation).

கிணற்றடியில் அடிபட்ட ஷ்யாமி இறந்திருக்க வேண்டும். அதிர்ச்சியில் அப்பனும் அம்மையும் கூட்டு சேர்ந்திருக்க வேண்டும். மருத்துவ மனைக்கு அழைத்துச் செல்வதாக ஒரு கதை கட்டி ஷ்யாமியை எடுத்துக் கொண்டு ஓடியிருக்க வேண்டும். அந்தக் கணத்தில் தாலிபாக்கியம் கருதி வழக்கம் போல் புருஷனை விட்டுக் கொடுக்காத மனைவி ஒத்துழைத்திருக்க வேண்டும். அல்லது இனிமேல் எதற்கு இந்தக் கூட்டணி என்று தனித்தனியே பிய்த்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.

I believe Shyami was killed. It was an accident - she did not survive - that is my guess. இல்லாவிட்டால் ரகுவும் ஷ்யாமியும் சந்தித்திருப்பார்கள் என்றே நம்புகிறேன். ஒருவருக்கொருவர் மேலிருந்த அபிமானம் மறைந்திருந்தாலும் கூட இருவரும் சந்தித்திருப்பார்கள்.

மீண்டும் ரகு:
    பிறந்த நாளில் ரகுவைச் சந்தித்த போது நிறைய பழைய கதை பேசினோம். ஷ்யாமியைப் பற்றிப் பேசினோம். 

"அப்புறம் என்ன ஆச்சுடா அவளுக்கு? எப்பவானும் பாத்தியா?" என்றேன்.

"இல்லேடா. நான் அங்கே இங்கே சுத்தி ஒரு வழியா செட்டில் ஆனதே பெரிய பாடு" என்றான்.

"சில சமயம் அவ அங்கே இருக்காளோனு தோணும்"

"எனக்கும் சில சமயம் அந்த எண்ணம் வரும். நாகூர் போய்ப் பாக்கலாமானு கூடத் தோணும்"

"சும்மா நாகூர் போய் பார்ப்போமா?" என்றேன்.

"வேணாண்டா. எனக்கு வேலை இருக்கு" என்றான்.

"எனக்கும் தான். சும்மா தான் கேட்டேன்" என்றேன்.

ரகு கிளம்பிய மறுநாள் கோவிந்தபுரம் சென்றேன். பழம் வாங்கிக் கொண்டு போகலாம் என்று அருகே கடையில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த வாழைப்பழங்களை நோட்டம் விட்ட போது இரண்டு கண்ணாடி ஜாடிகளுக்கு இடையில் சிக்கிக் கொண்டிருந்த அன்றைய தினமலர் பத்திரிகையை எடுத்தேன். பொழுது போகாமல் புரட்டிய போது, ஒரு உள்பக்கத்தில் புத்தாண்டில் பனிரெண்டு வருடங்களுக்குத் தொடர்ந்து நாள்-மாதம்-வருடம் ஒரே எண்ணாக வரும் தேதிகளைப் பற்றி எழுதியிருந்ததைப் படித்தேன். குறிப்பாக, 06.06.06 மற்றும் 12.12.12 தேதிகளின் மகத்துவம் பற்றியும் நடக்கக்கூடிய விபரீதங்கள் பற்றியும் எழுதியிருந்தார்கள். இறந்தவர்கள் உயிருடன் எழுவதிலிருந்து உலக அழிவின் தொடக்கம் வரை எழுதப்பட்டிருந்த விபரீதங்கள் சுவையான கற்பனையாகப் பட்டது.

அதைப் படித்ததிலும் ரகுவை மீண்டும் சந்தித்துப் பேசியதிலும் தோன்றியது தான் மிச்சக் கதை. கசம் சே!