அங்க இங்க அசையப்படாது…’’
ஆற்றுப் பாறையில்
மூட்டைத் துணியை துவைக்க ஆரம்பித்த
பொன்னம்மை ஆச்சியின்
அதட்டலுக்கு அடங்கிப் போய்
அவளின் முதுகோடு முதுகாக
–
முகஞ் சுருங்கிப் போய்
அமர்ந்திருந்தாள் பொன்னி.
சாயங்கால வெயிலில்
தகதகத்தது தாமிரபரணி.
காந்திமதியும் கோமதியும்
பாவாடையில் மீன் பிடிக்கிறார்கள்.
–
சைலப்பனும் மாரியப்பனும்
தண்ணீருக்குள் கரணம் அடிக்கிறார்கள்.
நதியில் இறங்க நடுங்கி நின்ற
பட்டணத்து அபிஷேக்கை
பக்கத்து வீட்டு மாமா
–
அலேக்காகத் தூக்கி
அலற அலற நனைத்தெடுத்தபோது
பொங்கி வந்த சிரிப்பை
பொய்க் கோபத்துடன்
–
மறைக்கும் பொன்னியை
ஓரக் கண்ணால் கவனித்தபடி
குளிக்க இறங்குகிறது கோயில் யானை.
‘பராட்… பராட்…’ எனப் பாகன் தேய்க்க
–
கும்மாளத்துடன் குழந்தைகள்
நீர் வாரி இறைக்க
ஏக்கத்துடன் வெறிக்கிறாள் பொன்னி.
கரையேறிக் கடந்து போகையில்
தும்பிக்கை தண்ணீரை அவள்மீது
–
பூமாரி யானை பொழிய
கலகலவென்று சிரிக்கிறாள்.
‘அங்க இங்க’ அசைய இயலாதவளின்
அழகுச் சிரிப்பை அள்ளிக்கொண்டு
அசைந்து அசைந்து போகிறது யானை.